Is stealing and looting the future? In the Studio we are working on a new ‘living installation’: an exploration of shoplifting, premiering in June at Holland Festival and afterwards shown at a.o. Theaterfestival Boulevard.
In his latest ‘living installation’, Dries explores shoplifting. Late-capitalist man tries to survive in a system that has lost its luster, meanwhile, there is no sight of an alternative. Everything must go, but to the benefit of what?
In the middle of a gallery stands a replica of a supermarket aisle. As a visitor, you can walk around the installation or peek into the aisle from behind the products on the shelves, catching a glimpse of the bewildered consumer.
From May 30th to June 2nd, we occupy all corners and nooks of Frascati with WORK WORK WORK, part of Amsterdam Art Week 2024. Together, for four days, we transform the theater into a museum for performance work. The building is open for eight hours, a working day. On display are a large number of performances, visual and video installations that explore the relationship between employer, performer, and the viewer as art consumer. In the main hall: Brothers exalt thee to freedom, returning for a one-time display after its pandemic premiere:
In a robotised distribution center, ten Bulgarian performers, who have experience as labour migrants, sing a historic labour song for eight hours long. Their work breaks are derived from those at e-commerce company Amazon. By juxtaposing robotics and singing, the performance questions the value of the working body, the labour movement and the legacy of socialism in times of automatisation.
Other works at WORK WORK WORK are a.o.:
The legendary Taiwanese artist Tehching Hsieh’s Time Clock Piece, alongside Julian Hetzel’s Time Machine. From April 11, 1980, to April 11, 1981, Hsieh clocked in every hour on a time clock installed in his studio in downtown New York. Simultaneously, he took a photo of himself and the clock. Registration of the 16mm film and various documents show the almost flawless execution.
Lithuanian Anna-Marija Adomaityte created a work based on her experiences at McDonald’s.
Pierre Bal-Blanc filmed his monotonous working conditions as a performer in a museum in Hamburg.
Frascati-maker Gosia Wdowik is realizing a new work, stemming from her ongoing fascination with burnouts.
Dear beloved friend, won a Golden Calf, the Dutch film awards, during the Gala of the Dutch Film Festival. Dear beloved friend, won in the Best Digital Culture Production 2023 category.
The jury writes
“The interactive theater performance Dear beloved friend, takes the viewer via a live internet connection from Nollywood on a compelling and confrontational story in which the archetypal Western view of Africa is contrasted with Africa’s perspective on Europe. With a camera in the middle of the stage as a two-way portal to that other part of the world, the fourth wall is broken down and the digital way of communication is used as a means to bring different worlds together. The digital infrastructure of the internet and livestream is used inventively to create new forms of making, showing and experiencing a work.”
Storyspace
During the Dutch Film Festival a small flashback presentation took place at the Utrecht library. From September 22 – 28 you could visit this Storyspace expo daily during opening hours. In Storyspace you could see Dear beloved friend, and ten other digital cultural productions from eleven artists/studios, most works within the festivals’ Digital Culture selection were free of charge.
Thrilling news x 2! The NarcoSexuals are selected for Het Theaterfestival in Belgium and are nominated for the VSCD Mime/Performance Prijs Season 2022/2023 in the Netherlands. After the performances last April at the amazing Trouble Festival we’ll be back in Brussels from September 7 till 11 and afterwards we’ll be back in Amsterdam from September 13 – 16.
“No other performance last season impressed the jury more physically, thanks in part to its intelligent play between looking and being looked at. What we perhaps appreciate even more about this permeating installation is its fusion of different art domains to create new frames of meaning.” Jury Het Theaterfestival 2023
The performance in Brussels is a co-presentation with KANAL and Les Halles de Schaerbeek.
About the marathon performance
In The NarcoSexuals Dries Verhoeven portrays a group of men who lose themselves in sexual drug use. Visitors can walk around the replica single-family home, and peek through the windows at the depiction of a chemsex party.
In one sense, the work questions our relationship to subversion and brazen sexual gratification in an increasingly sanitised public domain. Yet the performance also shows men in their faltering search for vulnerability and companionship. Are they the vanguard of a new liberation movement? Forty years after gay liberation, are we entering a ‘narco-sexual revolution’? Or have we ditched our sexual ideals and left the revolution lying comatose on the couch?
The work is a marathon that lasts until midnight. Visitors buy a ticket for a given showtime but can stay as long as they like. We advise everyone to (also) see the work after dark. You can use the same ticket to revisit later in the evening.
The NarcoSexuals at the Theaterfestivals September 2023
In Brussels, the work will be shown at Tour & Taxis from 7 to 11 September, access via Brasserie de la Senne, Anna Bochdreef 19/21. In Amsterdam, the work will be shown from 13 to 16 September at the NDSM-wharf, on the headland, clearly visible from the Pont. Wednesday and Thursday from 7pm30, Friday and Saturday from 7pm till midnight. If the ticket price is too high for you, please send us an email.
In Dear beloved friend, spelen Nigeriaanse performers, live vanuit Lagos voor het Oerol publiek. Artistiek leider Sabine Pater ging in gesprek met Dries Verhoeven over het maakproces. Via Whatsapp betrok hij performers Ayoola Odubona, Israel Efosa Okpoko, Olorunniyi Zion Praise, Uche Enechukwu en Trois Uche Kingsley Mborogwu van het theatergezelschap Kininso Koncepts waarmee hij samenwerkt bij het gesprek.
Sabine: “Wat was je onderzoeksvraag van te voren?”
Dries: “Ik las nieuwsberichten hier in Nederland over een aanstaande Afrikaanse exodus. Door de bevolkingsexplosie en klimaatverandering werden miljoenen migranten uit landen ten zuiden van de Sahara voorspeld. Ik wilde de berichten op waarde schatten. Ik vond de alarmerende toon dubieus en ik erger me er al een tijd aan dat dat publieke gesprek over migratie zo vaak door witte Nederlanders wordt gevoerd. Blijkbaar luisteren we als witte mensen het liefst naar andere witte mensen. In Lagos, binnenkort de grootste stad ter wereld, wilde ik op zoek naar verhalen die die nieuwsberichten zouden staven of tegenspreken. En ik wilde onderzoeken of ik vanuit zo’n droog onderwerp een spannend en aanjagend theaterstuk kon maken.”
Sabine: “Is die vraag gedurende het maakproces veranderd?”
Dries: “Nogal! Ik sprak heel veel Nigerianen, maar eigenlijk allemaal reageerden ze laconiek, een beetje lacherig zelfs op de voorspellingen. Nigeria is het grootste herkomstland van Afrikaanse migranten in de westerse wereld, ik verwachtte denk ik miserie. Maar de mensen die zeiden te willen migreren deden dat met opgeheven hoofd, ze wilden ook lang niet altijd naar Europa, eerder naar buurlanden of Canada bijvoorbeeld. Hoe langer ik praatte, des te meer begonnen de Nigerianen zich te interesseren in de Europese blik, in de herkomst van onze paniekerigheid hier. Ik begon ook in te zien hoe vooringenomen – racistisch misschien zelfs – mijn beginvraag was; het frame van Afrikanen als hulpeloze slachtoffers is bij ons zo hardnekkig dat ik het ongemerkt mee het vliegtuig in had genomen. Toen Trois mij vroeg: “Is Europa in een midlifecrisis ofzo?” viel er een kwartje. Vanaf dat moment richtte mijn onderzoeksvraag zich op de manier waarop we in Europa kijken naar Afrika én naar onszelf. Of beter gezegd ónze onderzoeksvraag: want toen was Kininso er al bij betrokken.”
Trois: “In de twintigste eeuw hadden we zoveel ontzag voor Europa, dat is veranderd. Jullie hebben nog steeds de capaciteit van een supernatie, dat zouden jullie kunnen tonen door grote groepen migranten binnen te laten, maar het lijkt alsof jullie je dat niet meer durven te veroorloven. Als je ouder wordt ben je bezig met overleven, in plaats van met leven, als je jong bent ligt dat anders.”
Ayo: “Het grappige is dat, sinds wij erbij zijn betrokken, het werk nu veel meer over Europa gaat dan over Afrika.”
Sabine: “Wat had je je van te voren voorgesteld van het werken in Nigeria?”
Dries: “In alle eerlijkheid; ik was doodsbang. Buitenlandse zaken adviseert het land te vermijden, tenzij voor noodzakelijke reizen. De KLM stewardess vroeg me bij de landing of ik wel een escorte naar het hotel had, terwijl ik gewoon een taxi had geregeld. De omgeving was in alles vreemd voor me, en dat vertaalde zich ook lichamelijk, de eerste dagen durfde ik nauwelijks het hotel uit, ik had nachtmerries. Ook het frame van Afrika als plek om bang van te worden, had zich dus snel meester gemaakt van me.”
Sabine: “Wat was anders dan verwacht?”
Dries: “Ik was niet voorbereid om samen te werken met zulke vrijgevochten en zelfverzekerde film- en theatermakers. In een volkswijk hier werken avant-garde kunstenaars als Uche, die op zoek zijn naar ontregeling en het activeren van de kijker, ze nemen de energie van het leven mee de vloer op, met een veerkracht waar veel Nederlanders jaloers op zouden zijn. Oh, en ik had verwacht dat iedereen met me zou willen samenwerken, zeker voor een Nederlands salaris, maar dat bleek dus echt niet het geval, hoe arrogant kun je zijn? Reality check na reality check.”
Sabine: “Hoe was het om als witte maker in een Afrikaanse context met zwarte makers te werken?”
Dries: “Leerzaam. Het koloniale verleden zit in ons allemaal, hoezeer we die gedachte soms ook uit de weg gaan. Dat zwarte collega’s je als boss aanspreken is heel ongemakkelijk, vooral als ze daar zelf het probleem niet van inzien. Ik liep met veel ongemak rond over mijn eigen witheid en over bijvoorbeeld het Nederlandse geld waarmee we het project financierden, ik voelde me machtig tegen wil en dank. Wat ik leerde inzien is dat mijn ongemak te maken heeft met de ongelijkheid en het debat hier bij óns, niet met de situatie daar. De Nigerianen kennen wel degelijk de exploitatie van bedrijven als Shell, maar niet het racisme van – ik noem maar wat – onze belastingdienst. De relevantie van vragen over ras is dus ook verschillend. Ik wist dat mijn positie als witte maker in Nederland onder een vergrootglas zou komen te liggen, maar voor de performers was dat maar matig interessant.”
Ayo: “Je zou cynisch kunnen zeggen dat Dries het werk maakte om the talk of the town te zijn, of dat hij er geld mee verdient, of dat het tokenism is. Maar de waarheid is dat ikzelf in eerste instantie meedoe aan het project om geld te verdienen. Dus in dat opzicht exploiteren we nog altijd elkaar.”
Sabine: “Hoe is het voor jullie als performers om voor een overwegend wit publiek te spelen?”
Zion: “Zijn er dan alleen maar witte Nederlanders uitgenodigd?”
Dries: “Nee Zion, dit moet ik uitleggen, er is nog steeds overwegend veel interesse in theater vanuit witte Nederlanders, op Oerol is dat nog een tikkeltje extremer.”
Ayo: “Enerzijds voelt het als terugkeer naar de tijd van onze grootouders; wéér kunnen witte mensen hun ogen niet van ons afhouden, maar ik voel ook dat we de macht grijpen in het stuk. De machtsverhouding draait zich om.”
Zion: “Het verschil in huidskleur kunnen we niet weghalen. Jullie publiek dealt met de ruïnes van het verleden, net zo goed als dat wij dat doen. Als erfgenamen van slaven en slavenhouders delen we een geschiedenis van geluk en ongeluk. Mensen van kleur kregen toegang tot medicatie en scholing in ruil voor de diamanten en olie. Onze en jullie voorouders hebben ons opgezadeld met pijn uit het verleden, het verdriet, de zware last van spijt. Soms merk ik schuld en berouw bij het witte publiek. Maar er zijn ook genoeg toeschouwers die meer onverschillig kijken.”
Dries: “Ik vind dat dus heel ingewikkeld, Zion, dat jij het hebt over medicatie en scholing, alsof dat het koloniale verleden ook maar enigszins legitimeert.”
Zion: “Dit soort gesprekken houden nooit op. Je kunt er wijzer van worden, maar het is ook een soort entertainment. Ik vraag me ondertussen af of Europa nog in iets anders is geïnteresseerd dan in de angst voor machtsongelijkheid.”
Sabine: “Zijn jullie anders naar Europa gaan kijken?”
Israel: “Alles dat mooi lijkt heeft een lelijke kant. De gemiddelde Nigeriaan ziet Europa als een soort paradijs, een perfecte plek. Maar als je dichterbij komt zie je hoe ongelukkig of eenzaam sommige Europeanen zijn, wanneer je ziet hoeveel mensen er scheiden of suïcidaal zijn verandert je beeld.”
Trois: “Ik zag Europa altijd als het machtscentrum van de wereld, als een utopische plek waar je al je dromen kunt verwezenlijken, ook als migrant. Nu zie ik dat de macht bij jullie vergelijkbaar is georganiseerd als op andere plekken in de wereld, jullie beschermen net als iedereen gewoon jullie eigen belangen.”
Zion: “Ikzelf hoop ook dat het geluk een dag op mij zal schijnen en dat ik toegelaten word tot jullie wereld. Waarom ik geen toegang heb begrijp ik écht niet, zeker gezien onze gedeelde geschiedenis. Europeanen zouden hetzelfde wensen, lijkt me, wanneer hier in Afrika de bron van technologie en ontwikkeling zou liggen. Mensen zijn van nature onverzadigbaar en nomadisch.”
Ayo: “Mensen beschermen hun veiligheid, iedereen is bang voor het onbekende. We zijn allemaal gevangenen van onze geest. Maar door het project weet ik nu bijvoorbeeld ook dat Europa een goed gevoel voor humor heeft.”
Trois: “Mag ik jou wat vragen, Sabine, wat kan er volgens jou gedaan worden aan de rare manier waarop jullie met migranten omgaan?”
Sabine: “Juist via onze programmering kunnen we veel verschillende verhalen delen. Door met elkaar in contact te komen, onder andere via een werk als Dear beloved friend, denken we dat mensen bewuster worden over de realiteit van de dingen die je leest in bijvoorbeeld de krant. Als festival zit daar onze kracht, en het is zoeken hoe we dat zo goed mogelijk in kunnen zetten.”
Sabine: “Was het überhaupt mogelijk om in gelijkwaardigheid met elkaar te werken?”
Dries: “Je probeert het allemaal heel goed te doen, qua betalingen en werkcondities bijvoorbeeld, maar toch kom je er dan achter dat je geen gelijke startpositie hebt. Ik ken het Nederlandse publiek, de performers niet, nog een reden om me weinig comfortabel te voelen. We begonnen de repetities met het kijken naar video’s van producties uit Nigeria en Nederland, om te begrijpen hoe we kijken en wat ons aanjaagt. We lazen de Nederlandse krant om het publiek te doorgronden. Je wílt niet denken dat jouw theater beter is dan dat van de ander, en toch betrapte ik mezelf soms op paternalisme, betutteling of exotisme. Verschrikkelijk vond ik dat. Met de performers benoemden we die momenten en zo kwamen ze in de voorstelling terecht. We bewogen ons in een mijnenveld, maar wilden daar ook niet weg. Want waar zijn we als we dit soort samenwerkingen uit de weg gaan? Als wíj het al niet kunnen, wat kunnen we dan van politici verwachten?”
Ayo: “Waarin wij als performers een voorsprong hebben is in de emotionele chantage die we kunnen plegen op het publiek. Door de superieure positie waarin Europeanen zich wanen kunnen we ze makkelijk om onze vinger wikkelen.”
Dries: “En hoe is het voor jou als artistiek leider Sabine, om jullie publiek dit te laten zien? Willen ze wel komen denk je, zijn ze er klaar voor?”
Sabine: “Ik vind het bijzonder en ben er trots op dat we hier dit werk kunnen tonen. We hebben wel veel gesprekken gehad over welke en hoeveel context publiek nodig zou hebben om het werk zo goed mogelijk te kunnen interpreteren. Als overwegend wit team zijn we bij Oerol veel bezig met bewustwording van witte suprematie en hoe wat je afkomst is van invloed is op wat je mogelijkheden zijn. En ook hoe we die mogelijkheden juist kunnen inzetten om dingen in beweging te brengen.
We hebben een nieuwsgierig publiek dat graag nieuwe voorstellingen ziet en open staat om hun eigen denkbeelden te bevragen.”
Trois: “Wat denk jij over het project als live verbinding met Nigeria, had je ons liever fysiek aanwezig gehad op je festival, had dat gekund?”
Sabine:” Heel graag had ik jullie ontmoet, dus om die reden had ik jullie hier welkom willen heten! Dan hadden jullie zelf ook kunnen ervaren wat Dries met jullie heeft gedeeld over de context van Nederland, en specifiek van Oerol op Terschelling. Maar, het soort werk dat jullie nu met Dries gemaakt hebben, gaat wat mij betreft juist ook over hoe je op afstand naar elkaar kijkt. En wat het betekent als bepaalde beelden door een kader worden getoond. Maar interessante vraag, ik ga erover nadenken hoe het zou zijn als jullie hier niet via het scherm maar fysiek aanwezig waren geweest.”
Beelden: stills & behind-the-scenes van Dear beloved friend, door Studio Dries Verhoeven & Kininso Koncepts.
We’re excited that The NarcoSexuals are back! With the united forces of Thor, KANAL – Centre Pompidou, Charleroi Danse and Les Halles de Schaerbeek we will bring the work from 20 – 22 April to Brussels. Watch the trailer.
Forty years after the start of the gay liberation, we seem to be entering a narco-sexual liberation, even though this current liberation is invisible to the outside world. What are the driving forces of the practitioners? How different are they allowed to be?
The NarcoSexuals is a representation of a six-hour sex marathon in a replica of a single-family home, built on the Vaartdijk in Anderlecht. Visitors can walk around the house and look inside through the windows for as long as they want. Click here for time slots and tickets.
They will come, they will have no choice, they will come in their tens of thousands, in their millions.
Since the beginning of January, Dries has been rehearsing in Lagos, Nigeria with the performers of Kininso Koncepts. In the new work, they reflect together on the prediction of an African refugee flow and the future of European protectionism.
Dries: “The process is a confusing experience in every way. It is very hot and the power goes out with great regularity. Last Saturday’s filming took place from a truck with armed soldiers next to us for security. At other times it is rather carefree here and I am deeply impressed by the Nigerian bravura and utopianism. Let’s just hope the internet continues to work.”
On October 7, the French program Tracks paid attention to Dries’ work. In this item, he explains, among other things, why he sees the arts, by definition, as an unsafe space. Watch it here.
Invulling samen te bepalen, verschillende mogelijkheden wat betreft tijd, afspraken en opdracht.
Wij houden van radicaal, ontregelend werk op het snijvlak van beeldende kunst en performance. We willen ons hoofd horen kraken en ons hart horen kloppen. We houden meer van de diepte dan van de oppervlakte. We houden van ongebaande paden. We houden van mierenneukers en hemelbestormers. We houden van vuur.
Ben jij iemand die:
Affiniteit heeft met het werk van Studio Dries Verhoeven?
Over een relevant netwerk beschikt?
Graag de communicatiekoers uitzet?
Verder denkt dan de standaardpaden die er bestaan om publiek te betrekken?
Zelfstandig werkt, initiatiefrijk is en flexibel kan zijn?
Over een excellent gevoel voor taal beschikt en details belangrijk vindt?
Minimaal enkele jaren ervaring heeft in een soortgelijke functie?
Studio Dries Verhoeven vindt diversiteit en inclusie belangrijk en heeft zich ten doel gesteld een afspiegeling van de maatschappij te zijn. We moedigen mensen met een diverse achtergrond aan om te solliciteren.
Stuur je motivatie en cv uiterlijk 23 oktober naar yoni@driesverhoeven.com. Begin november zullen de gesprekken plaatsvinden. Wanneer je ons liever eerst een paar oriënterende vragen stelt, houd je dan niet in, we staan voor veel open!
On Sunday 22 May, the Fentener van Vlissingen Cultuurprijs has been awarded to Dries Verhoeven for his exceptional contribution to art in the city of Utrecht and far beyond. The prize is awarded every three years.
“Dries Verhoeven is a versatile Utrecht artist with roots in theatre, who moves effortlessly between multiple art disciplines. Verhoeven continues to develop and is an inspiration for many other artists”, according to Lisette Pelsers, chairwoman of the Fentener van Vlissingen Fonds.
The award ceremony took place in the Ping Pong Club in Utrecht on the Wisselspoorterrein, where the latest work The NarcoSexuals can also be seen until 6 June.
Ten years ago, Dries had a disturbing encounter with a sex worker on the beach of Sri Lanka. While Dries was doing research on the effects of the Tsunami, the boy persisted in offering his body. When Dries told him that perhaps he needed to protect his young body from the lusts of Western men, the boy replied, “You patronising Westerner want to tell me what is good for me. I don’t have a problem, you have a problem.” Dries chewed on that answer for a while and then made the fourth Episode of Guilty Landscapes.
Media festival Impakt in Utrecht (NL) is now showing the video installation as part of the exhibition “Modern Love”, for more info please visit the festival’s website
Dries will also be participating in a panel discussion about internet language and love, “The Language of Love (on the internet)” together with Linda Duits, Kelli van der Waals and Lilian Stolk. The panel will take place on 5 November at Het Huis Utrecht and will start at 3 pm. Buy your tickets here!
The picture accompanying this article was taken by Ohm Phanphiroj
On August 25, it was announced that ‘Broeders verheft u ter vrijheid’ has been nominated for the VSCD Mime Prize. The other nominees are Urland, Boogaerdt/VanderSchoot, Nicole Beutler Projects and Davy Pieters. The winner will be announced on 11 September during the Gala van het Nederlands Theater in ITA.
The jury about the work: “In this multidisciplinary diptych on capitalist globalisation, Verhoeven shows how the individual mind of workers from low-wage countries can triumph over their exploited bodies. The old-Dutch, socialist protest song that ten Bulgarian seasonal workers sing for eight hours in a distribution centre taken over by robots is a dreamy protest against their interchangeability. In an art institution in The Hague, where the performers lived for three months, a layered documentary and a mimographic three-panel video intimately brought their rich inner world close.”
Happiness is on tour. Our humanoid travels through Europe: to France, Estonia, Germany and Norway. And she will also be back in the Netherlands in August. After the first stop at the Ruhrfestspiele in Recklinghausen (DE), Happiness travels to Chalon dans la rue in Chalon-sur-Saône (FR), MU in Eindhoven (NL), SAAL Biennaal in Tallinn (EST), CTM Festival in Berlin (DE), Figuren Theater Festival in Erlangen (DE) and Black Box teater in Oslo (NO).
After almost two months of travelling along the Dutch theatres, we conclude the tour of ‘Broeders verheft u ter vrijheid’ with extra performances in the exhibition space of Het Hem, the old bullet factory in Zaandam. For three days, eight hours a day, you have a chance to see the performance. And while you are there, you can also pay a visit to Chapter 4our, the exhibition of Simon(e) van Saarloos. For Amsterdammers: With nice weather you cycle through the western port area to the Hempontplein. You can also take the Zaan ferry (at 14:00 and 18:00 hrs from Amsterdam C.S.). For tickets check here >
After the performances in Het Hem, the performers travel back to Bulgaria. Their residence and the accompanying exhibition can still be seen in West Den Haag until 15 August.
In addition to the weekend of 5 and 6 June Broeders verheft u ter vrijheid (Brothers exalt thee to freedom) can be visited also on Monday 7 June in ITA, Amsterdam. You can choose a time slot between 14:00 and 22:00 hrs. There is a limited number of tickets per time slot, so you have all the space you need during your visit. More info and tickets at ita.nl
In the coming months, we will be travelling around the Netherlands with ‘Broeders verheft u ter vrijheid’. After weeks of moving up and changing dates and against all odds, we will premiere on 20 May at SPRING Performing Arts Festival Utrecht. For more information about tickets, corona measures during SPRING and tests for admission please see the SPRING festival website. In Utrecht, the Jaarbeurs is the test location closest to the Stadsschouwburg. If you live in Amsterdam, the Weesperstraat location is the most central. You can see which test location is closest to you at www.testenvoortoegang.org. An admission test is free of charge.
The exhibition at West Den Haag is also ready to receive visitors, but we need to have a bit more patience before we can open the doors. Of course we will do so at the earliest opportunity and look forward to welcoming you very much. For information about West Den Haag see here.
With a healthy dose of optimism Studio Dries Verhoeven is excited to announce the presentation of a new work in the spring of 2021! Broeders verheft u ter vrijheid portrays man as a stowaway in a global distribution center. In collaboration with Bulgarian performers who have experience as migrant workers, Dries Verhoeven creates a visual requiem for human labour. The theatre stages will serve as a workplace and the performers live and sleep in the West Den Haag art institution, where there is also a small exhibition around the work. The ‘living installation’ will be on view on the stages of the participating theatres every day for eight hours. Broeders verheft u ter vrijheid will premiere at the end of April 2021 at ITA in Amsterdam. At the same time, the presentation in West Den Haag will open for two months.
A visual requiem for human labor Broeders verheft u ter vrijheid asks questions about the future of work and resistance. What is our working body for today? Human jobs are taken over by robots and at Tech giants, algorithms continually search for the greatest possible profit margin. Can we actually reverse that or will we soon be rendered useless? Will there be a revival of the labour movement? Or is it better to accept the inevitable automation?
Broeders verheft u ter vrijheid is a co-production of Studio Dries Verhoeven with SPRING Performing Arts Festival and West Den Haag. In addition, there is a close cooperation with the presenting theatres: Stadsschouwburg Utrecht, ITA in Amsterdam, Het Nationale Theater in The Hague, Theater Rotterdam, Chassé Theater in Breda and Schouwburg Hengelo/Concordia Enschede.
Since 2016, we have been travelling with Guilty Landscapes to art institutions and festivals all over the world. For the first time, we now show the video installation without being physically present. Festival teatro a Mil presents the work in Antofagasta and Santiago de Chile. We will assist the festival with the realisation of the work.from a distance. With this kind of “working with instructions” we want to limit travel by plane in the coming years. For tickets and info about the presentations in Chile, click here>
From October 7 to October 11 ‘Guilty Landscapes’ will be on view at the Nowy Theater in Warsaw as part of Festival New Europe.
This year’s festival program focusses on topics such as memory, tradition, suffering, work, morals, physicality, taboos and shame – and looks for perspectives that question accepted dynamics. What is it we are actually seeing? What do we perceive and what is shown to us? ‘Guilty Landscapes’ also touches upon these subjects, questioning our relationship with uncomfortable news images and the people in them.
‘Songs for Thomas Piketty’ will be on view at After Supervising the Machines, a three-day art festival on the occasion of Friedrich Engels’ 200th birthday, held in Engels’ birth town of Engelskirchen (DE). From Thursday the 24th of September until Sunday the 27th the work will be part of a diverse program that features works by 10 artists and engages with the intellectual and social legacy of the influential political thinker and activist:
What does work mean today, in a time of serious crisis and change? To what extent is our life interwoven with work – has it even become a form of work itself? Who stands in the light, who remains invisible? How many of our professions are activities that nobody really needs, but which are often far better paid than those that are actually “systemically relevant”? And what really is: the “working class” today – in an era of global markets and networks, digital monopolies and new class struggles?
The Studio is over the moon with the news that our plans for 2021-2024 will receive generous funding from the FPK (Dutch Fund for Performing Arts) and the municipality of Utrecht. In our application Dries wrote the following: “I strive to ask hesitantly questions about our living environment with resources and places that have not yet proven themselves. In the art world right now, voices are in favor of clear position determination.Sometimes, the motto seems to be that the artist have to speak out when it comes to about moral and political issues. I want to swim against that movement. I believe that our thinking benefits from ambiguity, from gestures that complicate our thinking and suspend a firm opinion. The artist prefers not to function as a compass, but as a magnet that disrupts the compass.”
At the same time, the Studio regrets that a huge group of positively rated makers will not receive funding due to a lack of budget. The Studio aims to promote an art field in which many new and radical voices claim and receive a place. Plowing a large group of artists keeps the field fertile, it ensures that we never rest in what we already know and think we know. We therefore see the denial of support from the FPK for Lotte van den Berg and Urland and from the Municipality of Utrecht for Julian Hetzel as a major loss.
We are euphoric that, as the Covid-19 restrictions* are gradually lifted, we now have the opportunity to show “You are here” once again. In cooperation with the organisations of SPRING Performing Arts Festival and Theaterfestival Boulevard, the installation-performance will be presented in the Netherlands for the first time in thirteen years. With a new cast of young performers, the work will be performed 66 times over the summer, both in Utrecht and in ‘s Hertogenbosch.
In an installation, reminiscent of a hotel, each audience member will get their own bedroom. Here they are alone and anonymous, until they learn about the visitors in the other rooms. In its original set up the work functioned as a model for the anonymity associated with city life, where people simultaneously live similar lives. Due to the social implications caused by the current pandemic, the work will now also be a reflection on our time in self isolation, a time in which the proximity of strangers suddenly became a threat.
The work was selected for the Dutch and Flemish Theatre Festival, has received the 2009 Young Directors Award at the Salzburger Festspiele, and the 2008 VSCD Mimeprijs.
> 8 until 18 July 2020, Werkspoorkathedraal in Utrecht, springutrecht.nl – sold out
> 6 until 16 August 2020, Brabanthallen in ‘ festivalboulevard.nl – sold out
Cast: Emma Hanekroot, Meghan Dobbelsteijn, Alidtcha Binazon, Marly Brouwer, Annet de Ruiter, Alësha Ovsiannikov, Annelotte van Aarst, Myrthe Boersma, Levi Middendorp en Guido Hoek
*The presentation of the work will be in accordance with the latest coronavirus safety guidelines, for more information see the project page
In March this year, Dries had an encounter with a homeless man from Albania named Rele, in the town centre of Bonn, Germany. The singing and panhandling voice of Rele is to be heard coming out of a boom box in front of the entrance of the Bundeskunsthalle, where the act of begging is normally banned. The presentation is part of “State of the arts”, an exhibition about the merging of visual and performing arts.
16 June t/m 16 August 2020, Bundeskunsthalle in Bonn (DE), bundeskunsthalle.de
Upon invitation from West Den Haag Dries wrote a reconsideration on (and from the perspective of) the arts in time of a crisis. He writes about the current state of insecurity and the pathologically confident and congenial art sector of yesterday.
‘In Doubt’, an overview of the works of the studio made between 2003-2019 is available now at online book retailers such as Bol.comand Amazon.The book will be available at brick and mortar establishments soon.
The monograph, published by Kerber and designed by Detlev Pusch, contextualises 15 works in thematic chapters, using photographs by Willem Popelier, Sascha Weidner and others. The book includes essays by author Christiaan Weijts, theatre and performance scholar Maaike Bleeker, as well as critic Evelyne Coussens. 160 pages full color. For an impression of the book, see here
The installation Homo Desperatus is now on permanent display at the Verbeke Foundation (Kemzeke, BE). In Homo Desperatus 70,000 ants inhabited life-like scale models of human suffering. The glass cases, now minus the ant colonies, contain models of the nuclear reactor in Fukushima, a drug clinic in Germany, and a collapsed Bangladeshi garment factory – all derelict and abandoned. A video of the work reveals the dystopian world when it was still inhabited by the ant colonies.
On the 12th of November 2018, along with several co-signatories we published Code radicaliteit, a plea for more unsolicited art in the Utrecht of the future. Against the substantive simplification, public pleasantries and the legitimising of art with political policy terms.For an art field that creates the agenda, for critical stance and artistic risk. read Code radicaliteit here (in Dutch)
Want to sign Code radicaliteit? Please visit the online version here.
‘Intermedial Performance and Politics in the Public Sphere’, released in August 2018 by Palgrave Macmillan, contributes to a lively, dynamic discussion across several disciplines, including theatre and performance studies, political and social sciences and media studies. Apart from attention for Verhoeven’s work, it includes interviews with intermedial artists and companies such as BERLIN, Rimini Protokoll and Kris Verdonck.
The scale model sold on the construction site, can be ordered here. For 12,50 euro the gypsum statue (21 x 15,5 x 9cm) is yours, to be picked up in Utrecht (unfortunately the statue has proven to be too fragile for posting).
We are delighted by the news that Phobiarama has been selected for the Flanders Theaterfestival.
The jury report says: “Phobiarama is flawless horror-delectation with a razor-sharp underlying message. Afterwards, you return to the outside world with a keener awareness of fear’s destructive mechanisms, and can’t help seeing your everyday reality and other fellow humans, differently.”
Recently the German tv-program Kulturpalast devoted an edition to ‘anxiety’. One of the artists interviewed about the subject being Dries. View the broadcast here (first ten minutes).
In January 2018, in the offstage competition of the Fadjr International Theater Festival in Teheran, Verhoeven won the prize for ‘best international performance’. Writing about his video work Guilty Landscapes, the jury stated that it calls for a dialogue in the arts. Guilty Landscapes is an interactive video installation that brings the viewer in direct contact with someone standing amidst a presumed ‘guilty landscape’: a site we usually see only on the news. In 2016, Verhoeven made a series of four of these landscapes. The third episode, entitled ‘Homs’, was screened last week at the theatre festival in Teheran.
