Centraal in de presentatie stond ‘Broeders verheft u ter vrijheid’, een doorlopende performance waarin Bulgaarse seizoensmigranten acht uur lang het gelijknamige arbeiderslied zingen volgens de werkcondities van Bol.com. De documentaire ‘The recruitment’ (DV, 2021) over de totstandkoming van het werk in Sofia en ‘To perform’ (DV, 2021) waarin de performers zich uitspreken over de toekomst van werk, vergezelde de presentatie.

Van Tehching Hsieh werd ‘One year performance 1980-1981 (Time Clock piece)’ getoond, een verslaglegging van het jaar waarin Hsieh een jaar lang ieder uur van de dag inklokte. Van Julian Hetzel werd de doorlopende performance ‘Time machine’ (2014) vertoond, waarin menselijke performers een mechanische handeling uitvoeren: het doorlopend voorlezen van de tijd. Pierre Bal-Blanc danste wekenlang als gogodanser in het werk van kunstenaar Félix González-Torres. Een groeiend gevoel van objectivering zette hem aan tot het maken van het video-essay ‘Employment contract’ (1992), dat werd vertoond in de kleedkamer van Frascati; door zijn dagelijks praktijk als performer te filmen eiste Bal-Blanc radicaal de aandacht terug. Anna-Marija Adomaitytė maakte ‘Workpiece’ (2021) op basis van haar persoonlijke werkervaringen bij McDonalds. De performance, uitgevoerd op een loopband, verkende de gevolgen van de vereiste hoge productiviteit op haar eigen fysieke en mentale gesteldheid en die van haar collega’s. De performance werd uitgevoerd naast ‘Burger’ (DV, 2021) een informatiepaneel dat Mc Donalds medewerkers aanstuurt bij het bakken van een hamburger.

Ahmet Öğüt werkte tijdens Work work work acht uur lang aan een schilderij in zijn ‘Labour after Pay’ serie. De lof van het publiek was een noodzakelijk kapitaal om het werk te volbrengen: hij schilderde alleen wanneer het publiek hem online likes stuurde. ‘Labour after like, love before work’ (2024) realiseerde Öğüt voor ‘Work work work’.

Gosia Wdowik maakte nieuw werk naar aanleiding van de emotionele en fysieke uitputting die zijzelf ervoer als beginnende kunstenaar. ‘Body in resistance’ (2024) was een doorlopende performance, gedurende de expositie lag Wdowik stil op een matras. Met een kleine rookmachine, bevestigd aan haar lichaam, communiceerde ze met de bezoekers.

In de kassaruimte hing painkiller dispenser (DV, 2021), een objet trouvé waaruit medewerkers van Amazon distributiecentra normaliter gratis pijnstillers kunnen verkrijgen. In de publieke ruimte van de Nes stond ‘Song for Thomas Piketty’ (DV, 2016) opgesteld, drie replica’s van gettoblasters waaruit de stemmen van daklozen klonken. Hun zingende en bedelende stem, inmiddels geweerd uit de Amsterdamse binnenstad, was ooit hun werktuig.