Een naakte performer is van de museumbezoeker gescheiden door een glazen geluiddichte wand. Hij of zij fantaseert over seksuele ontmoetingen met de beschouwer. Het venster maakt de uitgesproken woorden onhoorbaar – de performer lijkt tot stilte gemaand – maar een spraak-naar-tekst converter maakt de woorden zichtbaar op de achterwand.

Zo ontstaat er een werk dat enerzijds het verlangen naar fysieke nabijheid uitspreekt, de kijkers aanspreekt als seksueel object, maar die nabijheid anderzijds direct weer onmogelijk maakt. Het glas lijkt de woorden te censureren. Het toont de domesticatie van het waanzinnige en dierlijke in onszelf.