Lege Handen is een installatie-voorstelling over onze blik op de afhankelijke mens. Twee generaties staan op het toneel; vijf mensen jonger dan 8 jaar en vijf mensen ouder dan 80 jaar. De toeschouwers, veelal diegenen tussen de twee generaties, zitten op de tribune, voorouders en afstammelingen.

Op de grond liggen 20.000 lege eieren. Lichtkranten hangen verspreid door de ruimte. De geprojecteerde teksten bevragen onze blik op de afhankelijke generaties. Wanneer we een fysieke verantwoordelijkheid dragen voor iemand, zien we diegene dan wel als een volwaardig mens, iemand die ook gevaarlijke gedachten mag hebben, of maakt afhankelijkheid simpel en onderdanig? Durven we de complexiteit van een volwassen leven op hen te projecteren? Of zien we bij voorkeur hun geruststellende glimlach?