Is stelen en plunderen de toekomst? In de Studio wordt gewerkt aan een nieuwe ‘levende installatie’: een onderzoek naar winkeldiefstal, in juni in première op Holland Festival en vervolgens te zien bij onder meer Theaterfestival Boulevard.
De laat-kapitalistische mens probeert te overleven in een systeem dat haar glans heeft verloren, ondertussen is er geen zicht op een alternatief. Alles moet weg, maar ten gunste van wat?
In het midden van een galerie staat een replica van een supermarktgang. Als bezoeker kun je om de installatie heenlopen of vanachter de producten in de schappen de gang in gluren en een blik werpen op de vertwijfelde consument.
Van 30 mei t/m 2 juni bezetten we alle zalen, hoeken en gaten van Frascati met WORK WORK WORK, onderdeel van Amsterdam Art Week 2024.Samen veranderen we het theater vier dagen lang in een museum voor performance werk. Acht uur, een werkdag, is het gebouw geopend. Te zien zijn een groot aantal performances, beeldende en video-installaties die de relatie tussen werkgever, uitvoerende en de kijker als kunstconsument verkennen. In de grote zaal staat Broeders verheft u ter vrijheid, eenmalig keert deze installatie na de pandemische première terug:
In een geautomatiseerd distributiecentrum zingen tien Bulgaarse performers, die ervaring hebben als arbeidsmigrant, acht uur lang een historisch arbeidslied. Hun werkonderbrekingen zijn afgeleid van die bij e-commercebedrijf Bol.com. Door robotica en zang naast elkaar te plaatsen, bevraagt de voorstelling de waarde van het werkende lichaam, de arbeidersbeweging en de erfenis van het socialisme in tijden van automatisering.
Naast Broeders… is tijdens WORK WORK WORK o.m. te zien:
Time Clock Piece van de legendarische Taiwanese kunstenaar Tehching Hsieh, naast de Time Machine van Julian Hetzel. Van 11 april 1980 tot 11 april 1981 stempelde Hsieh elk uur in op een tijdklok die was geïnstalleerd in zijn studio in het centrum van New York. Tegelijkertijd maakte hij een foto van zichzelf en de klok. Een registratie van de 16mm film en verschillende documenten tonen de vrijwel feilloze uitvoering.
De Litouwse Anna-Marija Adomaityte maakte een werk op basis van haar ervaringen bij McDonald’s.
Pierre Bal-Blanc filmde zijn monotone werkomstandigheden als performer in een museum in Hamburg.
Frascati-maker Gosia Wdowik realiseert een nieuw werk, vanuit haar doorlopende fascinatie met burn-outs.Begin april kun je het volledige programma online vinden bij Frascati. We adviseren je om het museum minimaal twee uur lang te bezoeken. Naar verwachting is het gebouw vroeg op de dag rustiger. We nodigen je uit om je bezoek naar draagkracht te betalen.
Dear beloved friend, heeft afgelopen vrijdagavond 29 september tijdens het Gala op het Nederlands Film Festival een Gouden Kalf gewonnen. Dear beloved friend, won het Kalf in de categorie Beste Digitale Cultuurproductie 2023.
Uit het juryrapport “De interactieve theatervoorstelling Dear beloved friend, neemt de kijker via een live-internetverbinding vanuit Nollywood mee in een meeslepend en confronterend verhaal waarin de archetypische Westerse blik op Afrika recht tegenover het perspectief van Afrika op Europa wordt geplaatst. Met een camera midden op het podium als een tweerichtingsportaal naar dat andere deel van de wereld, wordt de vierde wand geslecht en de digitale manier van communicatie benut als middel om verschillende werelden bij elkaar te brengen. De digitale infrastructuur van internet en livestream wordt inventief gebruikt om nieuwe vormen van maken, tonen en beleven van werk te verkennen.”
Storyspace
Tijdens het Nederlands Film Festival vond er een kleine flashbackpresentatie plaats in de centrale bibliotheek in Utrecht. Van 22 t/m 28 september kon je deze Storyspace expo dagelijks bezoeken tijdens openingstijden. In Storyspace zag je Dear beloved friend, en tien andere digitale culturele producties van elf kunstenaars/studio’s, de meeste werken in de Digitale Cultuur selectie waren gratis te bekijken.
Dubbel opwindend nieuws! The NarcoSexuals zijn geselecteerd voor Het TheaterFestival 2023 in België en voor de VSCD Mime/Performance Prijs Seizoen 2022/2023 in Nederland. Na de performances afgelopen april op het waanzinnige Trouble Festival zijn we van 7 t/m 11 september terug in Brussel en van 13 t/m 16 september in Amsterdam.
“Geen andere voorstelling maakte het afgelopen seizoen meer fysieke indruk op de jury, mee dankzij het intelligente spel tussen kijken en bekeken worden. Maar misschien nog meer appreciëren we aan deze doormalende installatie zijn fusie van verschillende kunstdomeinen om nieuwe kaders te scheppen.” Jury Het TheaterFestival 2023
De voorstelling in Brussel is een co-presentatie met KANAL en Les Halles de Schaerbeek.
Over de marathon voorstelling
In The NarcoSexuals portretteert Dries Verhoeven een groep mannen die zich verliest in seksueel drugsgebruik. Het publiek beweegt zich rond een eengezinswoning, waar ze door de vensters de verbeelding van een gedrogeerd seksfeest kan aanschouwen.
Enerzijds bevraagt het werk onze verhouding tot subversiviteit, tot schaamteloze lustbeleving in een steeds opgeruimder publiek domein. Anderzijds toont het werk de mannen in hun wankele zoektocht naar kwetsbaarheid en kameraadschap. Kondigen ze een nieuwe vrijheidsbeweging aan? Bewegen we ons veertig jaar na de gay liberation richting een ‘narco-seksuele revolte’? Of hebben we onze seksuele idealen te grabbel gegooid, ligt de zogenaamde revolutie nu in coma op de sofa?
Het werk is een marathon tot middernacht. Bezoekers kopen een ticket voor een aanvangstijd, maar kunnen blijven zolang ze willen. We adviseren iedereen het werk ook in het donker te zien, met hetzelfde ticket kun je later op de avond terugkomen.
The NarcoSexuals op de Theaterfestivals september 2023
In Brussel staat het werk van 7 t/m 11 september bij Tour & Taxis, toegang via Brasserie de la Senne, Anna Bochdreef 19/21. In Amsterdam staat het werk van 13 t/m 16 september op de NDSM-werf, op de landtong, duidelijk zichtbaar vanaf de Pont. Woensdag en donderdag vanaf 19u30, vrijdag en zaterdag vanaf 19 uur tot middernacht. Als de ticketprijs te hoog is voor je, stuur ons dan een email.
In Dear beloved friend, spelen Nigeriaanse performers, live vanuit Lagos voor het Oerol publiek. Artistiek leider Sabine Pater ging in gesprek met Dries Verhoeven over het maakproces. Via Whatsapp betrok hij performers Ayoola Odubona, Israel Efosa Okpoko, Olorunniyi Zion Praise, Uche Enechukwu en Trois Uche Kingsley Mborogwu van het theatergezelschap Kininso Koncepts waarmee hij samenwerkt bij het gesprek.
Sabine: “Wat was je onderzoeksvraag van te voren?”
Dries: “Ik las nieuwsberichten hier in Nederland over een aanstaande Afrikaanse exodus. Door de bevolkingsexplosie en klimaatverandering werden miljoenen migranten uit landen ten zuiden van de Sahara voorspeld. Ik wilde de berichten op waarde schatten. Ik vond de alarmerende toon dubieus en ik erger me er al een tijd aan dat dat publieke gesprek over migratie zo vaak door witte Nederlanders wordt gevoerd. Blijkbaar luisteren we als witte mensen het liefst naar andere witte mensen. In Lagos, binnenkort de grootste stad ter wereld, wilde ik op zoek naar verhalen die die nieuwsberichten zouden staven of tegenspreken. En ik wilde onderzoeken of ik vanuit zo’n droog onderwerp een spannend en aanjagend theaterstuk kon maken.”
Sabine: “Is die vraag gedurende het maakproces veranderd?”
Dries: “Nogal! Ik sprak heel veel Nigerianen, maar eigenlijk allemaal reageerden ze laconiek, een beetje lacherig zelfs op de voorspellingen. Nigeria is het grootste herkomstland van Afrikaanse migranten in de westerse wereld, ik verwachtte denk ik miserie. Maar de mensen die zeiden te willen migreren deden dat met opgeheven hoofd, ze wilden ook lang niet altijd naar Europa, eerder naar buurlanden of Canada bijvoorbeeld. Hoe langer ik praatte, des te meer begonnen de Nigerianen zich te interesseren in de Europese blik, in de herkomst van onze paniekerigheid hier. Ik begon ook in te zien hoe vooringenomen – racistisch misschien zelfs – mijn beginvraag was; het frame van Afrikanen als hulpeloze slachtoffers is bij ons zo hardnekkig dat ik het ongemerkt mee het vliegtuig in had genomen. Toen Trois mij vroeg: “Is Europa in een midlifecrisis ofzo?” viel er een kwartje. Vanaf dat moment richtte mijn onderzoeksvraag zich op de manier waarop we in Europa kijken naar Afrika én naar onszelf. Of beter gezegd ónze onderzoeksvraag: want toen was Kininso er al bij betrokken.”
Trois: “In de twintigste eeuw hadden we zoveel ontzag voor Europa, dat is veranderd. Jullie hebben nog steeds de capaciteit van een supernatie, dat zouden jullie kunnen tonen door grote groepen migranten binnen te laten, maar het lijkt alsof jullie je dat niet meer durven te veroorloven. Als je ouder wordt ben je bezig met overleven, in plaats van met leven, als je jong bent ligt dat anders.”
Ayo: “Het grappige is dat, sinds wij erbij zijn betrokken, het werk nu veel meer over Europa gaat dan over Afrika.”
Sabine: “Wat had je je van te voren voorgesteld van het werken in Nigeria?”
Dries: “In alle eerlijkheid; ik was doodsbang. Buitenlandse zaken adviseert het land te vermijden, tenzij voor noodzakelijke reizen. De KLM stewardess vroeg me bij de landing of ik wel een escorte naar het hotel had, terwijl ik gewoon een taxi had geregeld. De omgeving was in alles vreemd voor me, en dat vertaalde zich ook lichamelijk, de eerste dagen durfde ik nauwelijks het hotel uit, ik had nachtmerries. Ook het frame van Afrika als plek om bang van te worden, had zich dus snel meester gemaakt van me.”
Sabine: “Wat was anders dan verwacht?”
Dries: “Ik was niet voorbereid om samen te werken met zulke vrijgevochten en zelfverzekerde film- en theatermakers. In een volkswijk hier werken avant-garde kunstenaars als Uche, die op zoek zijn naar ontregeling en het activeren van de kijker, ze nemen de energie van het leven mee de vloer op, met een veerkracht waar veel Nederlanders jaloers op zouden zijn. Oh, en ik had verwacht dat iedereen met me zou willen samenwerken, zeker voor een Nederlands salaris, maar dat bleek dus echt niet het geval, hoe arrogant kun je zijn? Reality check na reality check.”
Sabine: “Hoe was het om als witte maker in een Afrikaanse context met zwarte makers te werken?”
Dries: “Leerzaam. Het koloniale verleden zit in ons allemaal, hoezeer we die gedachte soms ook uit de weg gaan. Dat zwarte collega’s je als boss aanspreken is heel ongemakkelijk, vooral als ze daar zelf het probleem niet van inzien. Ik liep met veel ongemak rond over mijn eigen witheid en over bijvoorbeeld het Nederlandse geld waarmee we het project financierden, ik voelde me machtig tegen wil en dank. Wat ik leerde inzien is dat mijn ongemak te maken heeft met de ongelijkheid en het debat hier bij óns, niet met de situatie daar. De Nigerianen kennen wel degelijk de exploitatie van bedrijven als Shell, maar niet het racisme van – ik noem maar wat – onze belastingdienst. De relevantie van vragen over ras is dus ook verschillend. Ik wist dat mijn positie als witte maker in Nederland onder een vergrootglas zou komen te liggen, maar voor de performers was dat maar matig interessant.”
Ayo: “Je zou cynisch kunnen zeggen dat Dries het werk maakte om the talk of the town te zijn, of dat hij er geld mee verdient, of dat het tokenism is. Maar de waarheid is dat ikzelf in eerste instantie meedoe aan het project om geld te verdienen. Dus in dat opzicht exploiteren we nog altijd elkaar.”
Sabine: “Hoe is het voor jullie als performers om voor een overwegend wit publiek te spelen?”
Zion: “Zijn er dan alleen maar witte Nederlanders uitgenodigd?”
Dries: “Nee Zion, dit moet ik uitleggen, er is nog steeds overwegend veel interesse in theater vanuit witte Nederlanders, op Oerol is dat nog een tikkeltje extremer.”
Ayo: “Enerzijds voelt het als terugkeer naar de tijd van onze grootouders; wéér kunnen witte mensen hun ogen niet van ons afhouden, maar ik voel ook dat we de macht grijpen in het stuk. De machtsverhouding draait zich om.”
Zion: “Het verschil in huidskleur kunnen we niet weghalen. Jullie publiek dealt met de ruïnes van het verleden, net zo goed als dat wij dat doen. Als erfgenamen van slaven en slavenhouders delen we een geschiedenis van geluk en ongeluk. Mensen van kleur kregen toegang tot medicatie en scholing in ruil voor de diamanten en olie. Onze en jullie voorouders hebben ons opgezadeld met pijn uit het verleden, het verdriet, de zware last van spijt. Soms merk ik schuld en berouw bij het witte publiek. Maar er zijn ook genoeg toeschouwers die meer onverschillig kijken.”
Dries: “Ik vind dat dus heel ingewikkeld, Zion, dat jij het hebt over medicatie en scholing, alsof dat het koloniale verleden ook maar enigszins legitimeert.”
Zion: “Dit soort gesprekken houden nooit op. Je kunt er wijzer van worden, maar het is ook een soort entertainment. Ik vraag me ondertussen af of Europa nog in iets anders is geïnteresseerd dan in de angst voor machtsongelijkheid.”
Sabine: “Zijn jullie anders naar Europa gaan kijken?”
Israel: “Alles dat mooi lijkt heeft een lelijke kant. De gemiddelde Nigeriaan ziet Europa als een soort paradijs, een perfecte plek. Maar als je dichterbij komt zie je hoe ongelukkig of eenzaam sommige Europeanen zijn, wanneer je ziet hoeveel mensen er scheiden of suïcidaal zijn verandert je beeld.”
Trois: “Ik zag Europa altijd als het machtscentrum van de wereld, als een utopische plek waar je al je dromen kunt verwezenlijken, ook als migrant. Nu zie ik dat de macht bij jullie vergelijkbaar is georganiseerd als op andere plekken in de wereld, jullie beschermen net als iedereen gewoon jullie eigen belangen.”
Zion: “Ikzelf hoop ook dat het geluk een dag op mij zal schijnen en dat ik toegelaten word tot jullie wereld. Waarom ik geen toegang heb begrijp ik écht niet, zeker gezien onze gedeelde geschiedenis. Europeanen zouden hetzelfde wensen, lijkt me, wanneer hier in Afrika de bron van technologie en ontwikkeling zou liggen. Mensen zijn van nature onverzadigbaar en nomadisch.”
Ayo: “Mensen beschermen hun veiligheid, iedereen is bang voor het onbekende. We zijn allemaal gevangenen van onze geest. Maar door het project weet ik nu bijvoorbeeld ook dat Europa een goed gevoel voor humor heeft.”
Trois: “Mag ik jou wat vragen, Sabine, wat kan er volgens jou gedaan worden aan de rare manier waarop jullie met migranten omgaan?”
Sabine: “Juist via onze programmering kunnen we veel verschillende verhalen delen. Door met elkaar in contact te komen, onder andere via een werk als Dear beloved friend, denken we dat mensen bewuster worden over de realiteit van de dingen die je leest in bijvoorbeeld de krant. Als festival zit daar onze kracht, en het is zoeken hoe we dat zo goed mogelijk in kunnen zetten.”
Sabine: “Was het überhaupt mogelijk om in gelijkwaardigheid met elkaar te werken?”
Dries: “Je probeert het allemaal heel goed te doen, qua betalingen en werkcondities bijvoorbeeld, maar toch kom je er dan achter dat je geen gelijke startpositie hebt. Ik ken het Nederlandse publiek, de performers niet, nog een reden om me weinig comfortabel te voelen. We begonnen de repetities met het kijken naar video’s van producties uit Nigeria en Nederland, om te begrijpen hoe we kijken en wat ons aanjaagt. We lazen de Nederlandse krant om het publiek te doorgronden. Je wílt niet denken dat jouw theater beter is dan dat van de ander, en toch betrapte ik mezelf soms op paternalisme, betutteling of exotisme. Verschrikkelijk vond ik dat. Met de performers benoemden we die momenten en zo kwamen ze in de voorstelling terecht. We bewogen ons in een mijnenveld, maar wilden daar ook niet weg. Want waar zijn we als we dit soort samenwerkingen uit de weg gaan? Als wíj het al niet kunnen, wat kunnen we dan van politici verwachten?”
Ayo: “Waarin wij als performers een voorsprong hebben is in de emotionele chantage die we kunnen plegen op het publiek. Door de superieure positie waarin Europeanen zich wanen kunnen we ze makkelijk om onze vinger wikkelen.”
Dries: “En hoe is het voor jou als artistiek leider Sabine, om jullie publiek dit te laten zien? Willen ze wel komen denk je, zijn ze er klaar voor?”
Sabine: “Ik vind het bijzonder en ben er trots op dat we hier dit werk kunnen tonen. We hebben wel veel gesprekken gehad over welke en hoeveel context publiek nodig zou hebben om het werk zo goed mogelijk te kunnen interpreteren. Als overwegend wit team zijn we bij Oerol veel bezig met bewustwording van witte suprematie en hoe wat je afkomst is van invloed is op wat je mogelijkheden zijn. En ook hoe we die mogelijkheden juist kunnen inzetten om dingen in beweging te brengen.
We hebben een nieuwsgierig publiek dat graag nieuwe voorstellingen ziet en open staat om hun eigen denkbeelden te bevragen.”
Trois: “Wat denk jij over het project als live verbinding met Nigeria, had je ons liever fysiek aanwezig gehad op je festival, had dat gekund?”
Sabine:” Heel graag had ik jullie ontmoet, dus om die reden had ik jullie hier welkom willen heten! Dan hadden jullie zelf ook kunnen ervaren wat Dries met jullie heeft gedeeld over de context van Nederland, en specifiek van Oerol op Terschelling. Maar, het soort werk dat jullie nu met Dries gemaakt hebben, gaat wat mij betreft juist ook over hoe je op afstand naar elkaar kijkt. En wat het betekent als bepaalde beelden door een kader worden getoond. Maar interessante vraag, ik ga erover nadenken hoe het zou zijn als jullie hier niet via het scherm maar fysiek aanwezig waren geweest.”
Beelden: stills & behind-the-scenes van Dear beloved friend, door Studio Dries Verhoeven & Kininso Koncepts.
We zijn verheugd dat The NarcoSexuals terug zijn! Met de vereende krachten van Thor, KANAL – Centre Pompidou, Charleroi Danse en Les Halles de Schaarbeek brengen we het werk van 20 t/m 22 april naar Brussel. Bekijk de trailer.
Veertig jaar na het begin van de gay liberation dient zich een ‘narco-seksuele revolutie’ aan, al is die huidige bevrijding voor de buitenwereld onzichtbaar. Wat maakt mensen zó gedreven dat ze er soms hun leven voor op het spel zetten? Hoe ánders mogen ze zijn?
The NarcoSexuals is een weergave van een zes uur durende seksmarathon in een replica van een eengezinswoning, gebouwd aan de Vaartdijk in Anderlecht. Bezoekers worden toegelaten tot het terrein, kunnen rondlopen en bepalen zelf hoe lang ze het werk willen bezichtigen. Klik hier voor tijdsloten en tickets.
Ze zullen komen, ze zullen niet anders kunnen, ze komen met tienduizenden, ze komen met miljoenen.
Sinds begin januari repeteert Dries in Lagos, Nigeria met de performers van Kininso Koncepts. In het nieuwe werk reflecteren ze samen op de voorspelling van een Afrikaanse vluchtelingenstroom en de toekomst van Europees protectionisme.
Dries: “Het proces is in alles een ontregelende ervaring. Het is stikheet en met grote regelmaat valt de stroom uit. De filmopnamen van afgelopen zaterdag vonden plaats vanuit een truck met bewapende militairen naast ons ter beveiliging. Op andere momenten is het hier eerder zorgeloos en ben ik diep onder de indruk van de Nigeriaanse bravoure en het utopisme. Nu maar hopen dat het internet blijft werken.”
Op 7 oktober besteedde de Franse televisiezender Arte met het programmma Tracks aandacht aan het werk van Dries. In dit item vertelt hij o.a. waarom hij de kunsten per definitie als een unsafe space ziet. Bekijk het item hier.
Invulling samen te bepalen, verschillende mogelijkheden wat betreft tijd, afspraken en opdracht.
Wij houden van radicaal, ontregelend werk op het snijvlak van beeldende kunst en performance. We willen ons hoofd horen kraken en ons hart horen kloppen. We houden meer van de diepte dan van de oppervlakte. We houden van ongebaande paden. We houden van mierenneukers en hemelbestormers. We houden van vuur.
Ben jij iemand die:
Affiniteit heeft met het werk van Studio Dries Verhoeven?
Over een relevant netwerk beschikt?
Graag de communicatiekoers uitzet?
Verder denkt dan de standaardpaden die er bestaan om publiek te betrekken?
Zelfstandig werkt, initiatiefrijk is en flexibel kan zijn?
Over een excellent gevoel voor taal beschikt en details belangrijk vindt?
Minimaal enkele jaren ervaring heeft in een soortgelijke functie?
Studio Dries Verhoeven vindt diversiteit en inclusie belangrijk en heeft zich ten doel gesteld een afspiegeling van de maatschappij te zijn. We moedigen mensen met een diverse achtergrond aan om te solliciteren.
Stuur je motivatie en cv uiterlijk 23 oktober naar yoni@driesverhoeven.com. Begin november zullen de gesprekken plaatsvinden. Wanneer je ons liever eerst een paar oriënterende vragen stelt, houd je dan niet in, we staan voor veel open!
Op zondag 22 mei is de Fentener van Vlissingen Cultuurprijs uitgereikt aan Dries Verhoeven voor zijn uitzonderlijke bijdrage aan de kunst in de stad Utrecht en ver daarbuiten. De prijs wordt om de drie jaar toegekend.
“Dries Verhoeven is een zeer veelzijdig Utrechts kunstenaar met wortels in het theater, waarmee hij zich moeiteloos beweegt in meerdere kunstdisciplines. Verhoeven blijft zich steeds ontwikkelen en is een inspirator voor vele andere (beginnende) kunstenaars”, aldus voorzitter Lisette Pelsers van het Fentener van Vlissingen Fonds.
De uitreiking vond plaats in de Ping Pong Club in Utrecht op het Wisselspoorterrein, waar op het naastgelegen braakliggende terrein tot en met 6 juni ook nog het nieuwste werk The NarcoSexuals te zien is.
Tien jaar geleden had Dries een ontregelende ontmoeting met een sekswerker op het strand van Sri Lanka. Terwijl Dries onderzoek deed naar de gevolgen van de Tsunami volhardde de jongen in het aanbieden van zijn lichaam. Toen Dries hem zei dat hij zijn jonge lichaam misschien moest beschermen voor de lusten van westerse mannen antwoordde de jongen: “Jij betuttelende westerling wil mij vertellen wat goed voor me is. Ik heb helemaal geen probleem, jij hebt een probleem.” Dries kauwde even op dat antwoord en maakte vervolgens de vierde Episode van Guilty Landscapes
Media festival Impakt toont de video installatie nu in het kader van de tentoonstelling “Modern Love”. Je kunt de installatie bekijken van 3 tot en met 7 november in het Centraal Museum in Utrecht. Bezoek de website van Impakt voor alle relevante informatie.
Dries neemt ook deel aan een panel discussie over (liefdes)taal op het internet,”The Language of Love (on the internet)” samen met Linda Duits, Kelli van der Waals en Lilian Stolk. Het panel vindt plaats op 5 november in Het Huis Utrecht en begint om 3 uur. Koop hier je tickets!
De foto bij dit artikel is gemaakt door Ohm Phanphiroj
Op 25 augustus werd bekendgemaakt dat ‘Broeders verheft u ter vrijheid’ is genomineerd voor de VSCD Mimeprijs. De andere genomineerden zijn Urland, Boogaerdt/VanderSchoot, Nicole Beutler Projects en Davy Pieters. De winnaar wordt bekend gemaakt op 11 september tijdens het Gala van het Nederlands Theater in ITA.
De jury over het werk: “In dit multidisciplinaire tweeluik over de kapitalistische globalisering toont Verhoeven aan hoe de individuele geest van werkkrachten uit lagelonenlanden over hun uitgebuite lichaam kan triomferen. Het oud-Nederlandse, socialistische strijdlied dat tien Bulgaarse seizoenarbeiders acht uur lang zingen in een door robots overgenomen distributiecentrum is een dromerig protest tegen hun inwisselbaarheid. In een Haagse kunstinstelling, drie maanden lang de woonplek van de spelers, brachten een gelaagde documentaire en een mimografische driepanelen-video hun rijke binnenwereld intiem dichtbij.”
Happiness is op tournee. Onze humanoid reist de komende maanden door Europa, naar Frankrijk, Estland, Duitsland en Noorwegen. En in augustus is ze ook weer even terug in Nederland. Na de eerste stop op de Ruhrfestspiele in Recklinghausen (DE), reist Happiness door naar Chalon dans la rue in Chalon-sur-Saône (FR), MU in Eindhoven (NL), SAAL Biennaal in Tallinn (EST), CTM Festival in Berlijn (DE), Figuren Theater Festival in Erlangen (DE) en Black Box teater in Oslo (NO).
Na bijna twee maanden reizen langs de Nederlandse schouwburgen sluiten we de tour van ‘Broeders verheft u ter vrijheid’ af met extra speelbeurten in de expositieruimte van Het Hem, de oude kogelfabriek in Zaandam. Drie dagen lang, acht uur per dag heb je de kans om de performance nog te zien. Tegelijkertijd kun je daar ook nog Chapter 4our, de weldadige tentoonstelling van Simon(e) van Saarloos zien. Voor Amsterdammers: Met lekker weer fiets je door het westelijk havengebied naar het Hempontplein. Ook kun je de Zaanferry nemen (om 14.00 en 18.00 uur vanaf Amsterdam C.S.). Voor tickets, kijk hier >
Na de performances in Het Hem reizen de performers terug naar Bulgarije. Hun woonverblijf en de bijbehorende expositie is nog t/m 15 augustus te zien in West Den Haag.
Broeders verheft u ter vrijheid is naast het weekend van 5 en 6 juni óók te bezoeken op maandag 7 juni in ITA, Amsterdam. Een tijdslot voor bezoek kun je kiezen tussen 14.00 en 22.00 uur. Per tijdslot is er een beperkt aantal kaarten, dus alle ruimte bij je bezoek. Meer info en tickets op ita.nl
De komende maanden reizen we met ‘Broeders verheft u ter vrijheid’ door Nederland. Na wekenlange verplaatsingen en tegen alle verwachtingen in gaan we 20 mei in première op SPRING Performing Arts Festival Utrecht. Acht uur lang is de Stadsschouwburg Utrecht voor je geopend. Met een toegangstest op zak ben je welkom op 20, 21, 22 of 23 mei. Alle informatie over kaartjes, coronamaatregelen tijdens SPRING en testen voor toegang vind je op de website van SPRING.
In Utrecht is de Jaarbeurs de testlocatie die het dichtst bij de Stadsschouwburg is. Als je in Amsterdam woont is de locatie op de Weesperstraat het meest centraal. Je kunt via www.testenvoortoegang.org zien welke testlocatie voor jou het dichtstbijzijnd is. Je laten testen is helemaal gratis.
Ook de tentoonstelling bij West Den Haag staat klaar om je te ontvangen, maar we moeten nog even geduld hebben voordat we je daar binnen kunnen laten. De eerste mogelijkheid die we zien om de deuren open te gooien, zullen we gebruiken. Voor informatie over West Den Haag kijk hier.
Met veel optimisme presenteert studio Dries Verhoeven in de lente van 2021 een nieuw werk! Broeders verheft u ter vrijheid portretteert de mens als een verstekeling in een mondiaal distributiecentrum. Samen met Bulgaarse performers die ervaring hebben als arbeidsmigrant, realiseert Dries Verhoeven een visueel requiem voor de werkende mens. De schouwburgpodia doen dienst als werkvloer en de performers wonen en slapen in kunstinstelling West Den Haag, waar ook een kleine expositie te zien is rond het werk. Op het toneel van de theaters is dagelijks acht uur lang een ‘levende installatie’ te zien. Broeders verheft u ter vrijheid gaat eind april 2021 bij ITA in Amsterdam in première. Vanaf dat moment is ook de tentoonstelling in West Den Haag twee maanden lang geopend.
Een visueel requiem voor de werkende mens Broeders verheft u ter vrijheid stelt vragen over de toekomst van arbeid en verzet. Waar dient tegenwoordig ons werkende lichaam nog voor? Banen worden overgenomen door robots en bij Techreuzen zoeken algoritmes 24/7 naar de grootst mogelijke winstmarge. Kunnen we onze naderende nutteloosheid eigenlijk nog keren? Is een opleving van de arbeidersbeweging op komst? Of kunnen we ons beter neerleggen bij de onvermijdelijke automatisering?
Broeders verheft u ter vrijheid is een coproductie van Studio Dries Verhoeven met SPRING Performing Arts Festival en West Den Haag. Daarnaast wordt er nauw samengewerkt met de presenterende theaters: Stadsschouwburg Utrecht, ITA in Amsterdam, Het Nationale Theater in Den Haag, Theater Rotterdam, Chassé Theater in Breda en Schouwburg Hengelo/Concordia Enschede.
Sinds 2016 reizen we met Guilty Landscapes langs kunstinstellingen en festivals. Voor het eerst tonen we de video installatie nu zonder er zelf bij aanwezig te zijn. Festival teatro a Mil presenteert het werk in Antofagasta en Santiago de Chili. Op afstand begeleiden we het festival bij de realisatie van het werk. Met dit soort “werken met gebruiksaanwijzing” willen we het reizen per vliegtuig de komende jaren beperken. Voor tickets en info over de presentaties in Chili, kijk hier>
Van 7 oktober tot en met 11 oktober is ‘Guilty Landscapes’ te zien in het Nowy Theater in Warschau als onderdeel van het Festival New Europe.
Het festivalprogramma houdt zich dit jaar bezig met onderwerpen als herinnering, traditie, lijden, werk, moraal, lichamelijkheid, taboes en schaamte – en zoekt naar perspectieven die de geaccepteerde dynamiek in vraag stellen. Wat zien we eigenlijk? Wat nemen we waar en wat wordt ons getoond? ‘Guilty Landscapes’ speelt ook met soortgelijke onderwerpen en bevraagt onze relatie met ongemakkelijke nieuwsbeelden en de mensen die zich daarin bevinden.
‘Songs for Thomas Piketty’ zal te zien zijn tijdens After Supervising the Machinery, een driedaags kunstfestival ter gelegenheid van de 200ste verjaardag van Friedrich Engels, dat plaatsvindt in zijn geboortestad Engelskirchen (DE). Van donderdag 24 september tot en met zondag 27 september maakt het werk deel uit van een divers programma met werken van 10 kunstenaars en die in zullen gaan op het intellectuele en sociale erfenis van de invloedrijke politieke denker en activist:
Wat betekent werk vandaag de dag, in een tijd van ernstige crisis en verandering? In hoeverre is ons leven verwoven met werk – is het zelfs een vorm van werk geworden? Wie staat er in het licht, wie blijft onzichtbaar? Hoeveel van onze beroepen zijn activiteiten die niemand echt nodig heeft, maar die vaak veel beter worden betaald dan activiteiten die eigenlijk “systeemrelevant” zijn? En uit wie bestaat de “arbeidersklasse” nog echt tegenwoordig- in een tijdperk van mondiale markten en netwerken, digitale monopolies en nieuwe klassenstrijd?
De Studio is ontzettend blij met de genereuze ondersteuning van het Fonds Podiumkunsten en de gemeente Utrecht voor de komende vier jaren. In de aanvraag schreef Dries: “ Ik streef ernaar om aarzelend vragen te stellen over onze leefomgeving met middelen en op plekken die zichzelf nog niet hebben bewezen. In de kunstwereld gaan tegenwoordig stemmen op voor duidelijke positiebepaling. De kunstenaar moet zich, zo luidt soms het devies, onomwonden uitspreken over morele en politieke kwesties. Ik wil tegen die beweging inzwemmen. Ik meen dat ons denken gebaat is bij meerduidigheid, bij gebaren die ons denken compliceren en een stellige mening opschorten. De kunstenaar functioneert liefst niet als kompas, maar als magneet die het kompas ontregelt.”
Tegelijkertijd betreurt de Studio dat een enorme groep positief beoordeelde makers, door gebrek aan budget, niet wordt ondersteund. De Studio wil zich sterk maken voor een kunstenveld, waarin veel nieuwe en radicale stemmen een plek opeisen en krijgen. Het ploegen van een grote groep kunstenaars houdt het veld vruchtbaar, het zorgt ervoor dat we nooit berusten in wat we al kennen en denken te weten. Het wegvallen van de ondersteuning van het FPK voor bijvoorbeeld Lotte van den Berg en Urland en van de Gemeente Utrecht voor Julian Hetzel zien we daarom als een groot gemis.
We zijn euforisch dat we, door de versoepeling van de Corona-maatregelen* en door de samenwerking met SPRING Performing Arts Festival en Theaterfestival Boulevard U bevindt zich hier opnieuw kunnen presenteren. Daarmee is de installatie-voorstelling na dertien jaar opnieuw in Nederland te zien. Met een nieuwe cast van jonge performers spelen we het werk deze zomer 66 keer in Utrecht en ‘s-Hertogenbosch.
In een installatie die doet denken aan een hotel, krijgen bezoekers hun eigen slaapkamer. Daar zijn ze alleen en anoniem, totdat ze zicht krijgen op de mensen aan de andere kant van de muur. In de oorspronkelijke opzet functioneerde het werk als model voor de anonimiteit in grote steden,waar mensen simultaan een soms vergelijkbaar leven leiden. Door de huidige pandemie wordt het werk ook een reflectie op onze tijd van zelf-isolatie, de nabijheid van onbekenden is plotseling een bedreiging geworden.
In 2008 werd het werk geselecteerd voor het Nederlandse en Vlaamse Theaterfestival, het werd bekroond met de Mimeprijs en op het festival van Salzburg met de Young Directors Award.
> 8 t/m 18 juli 2020, Werkspoorkathedraal in Utrecht – uitverkocht
> 6 t/m 16 augustus 2020, Brabanthallen in ‘s-Hertogenbosch – uitverkocht
De voorstellingen zijn uitverkocht. Wel kun je jezelf via deze link nog op de wachtlijst plaatsen voor de voorstellingen in s-Hertogenbosch via de website van Theaterfestival Boulevard.
*Bij de presentatie van het werk houden we ons aan de richtlijnen van het RIVM. Kijk voor meer informatie hierover op de project pagina.
In Maart dit jaar trof Dries in de binnenstad van Bonn (DE) een dakloze man uit Albanië: Rele. De zingende en bedelende stem van Rele is vanaf 16 Juni te horen uit een gettoblaster voor de ingang van de Bundeskunsthalle, een plek waar bedelaars normaliter worden geweerd. De presentatie maakt deel uit van “State of the arts’, een tentoonstelling over de versmelting van beeldende kunst en performance.
16 juni t/m 16 augustus 2020, Bundeskunsthalle in Bonn (DE), bundeskunsthalle.de
Op uitnodiging van West Den Haag schreef Dries een herbezinning over en vanuit de kunsten in tijden van crisis. Hij schrijft over de huidige staat van onzekerheid en het pathologisch zelfverzekerde goedgeluimde kunstenveld van gisteren.
‘In Doubt’, een overzicht van de werken van de studio van 2003-2019 is nu verkrijgbaar bij verschillende online boekhandels zoals Bol.com enAmazon. Binnenkort is het boek ook in boekhandels in Nederland verkrijgbaar.
De monografie, gepubliceerd door uitgeverij Kerber en vormgegeven door Detlev Pusch legt in thematische hoofdstukken verbanden tussen een vijftiental werken, via de foto’s van Willem Popelier, Sascha Weidner en anderen. Essayistische teksten, in het Nederlands en het Engels, zijn er van schrijver Christiaan Weijts, theatercritica Evelyne Coussens en professor theaterwetenschap Maaike Bleeker. 160 pagina’s full color. Voor een indruk van het boek check hier>
Het werk Homo Desperatus is vanaf nu permanent te zien in de Verbeke Foundation (Kemzeke, BE). In Homo Desperatus leefden 70.000 mieren in de schaalmodellen van locaties van menselijk leed. De inmiddels lege vitrines, waaronder de kernreactor in Fukushima, een drugskliniek in Duitsland en een ingestorte kledingfabriek in Bangladesh staan er verlaten en aangetast bij. Een videoregistratie van het werk toont de dystopische wereld toen deze nog werd bewoond door de mierenkolonies.
Op 12 november 2018 publiceerden wij met een aantal medeondertekenaars de Code radicaliteit, een pleidooi voor ongevraagde kunst in het Utrecht van de toekomst. Tegen inhoudelijke simplificatie, maatschappelijke veraangenaming en het legitimeren van kunst met politieke beleidstermen. Vóór een kunstenveld dat agendeert, vóór kritische stellingname en artistiek risico. lees hier de code radicaliteit
Wil je de Code radicaliteit ook ondertekenen? Ga naar de online versie.
Palgrave Macmillan heeft een omvangrijk boek uitgegeven met artikelen en interviews met multimedia kunstenaars op het snijvlak van esthetiek en politiek. Het boek onderzoekt de respons van sociaal geëngageerde kunstenaarspraktijken op de huidige crisis in politiek en media. Naast het werk van Verhoeven belicht het boek de praktijk van BERLIN, Rimini Protokoll, Akira Takayama, en Kris Verdonck.
Het schaalmodel dat op de bouwplaats kon worden gekocht, is te bestellen. Voor 12,50 euro is het gipsen afgietsel (21 x 15,5 x 9cm) op te halen in Utrecht (helaas bleek het beeldje te kwetsbaar om verstuurd te worden).
We zijn blij met het nieuws dat Phobiarama is geselecteerd voor het Theaterfestival van Vlaanderen.
Uit het juryrapport: “Phobiarama is volmaakt huiververmaak met een scherp schurende onderliggende boodschap. Wie na de rit naar buiten stapt, is zich meer dan ooit bewust van de kwalijke mechanismen van angst, en kan niet anders dan zijn omgeving en medemens anders te gaan bekijken.”
Onlangs wijdde het Duitse 3Sat een uitzending van Kulturpalast aan angst. Daarvoor spraken ze onder meer met Dries. Bekijk hier de uitzending (eerste tien minuten).
In de offstage competition van het Fadjr International Theater Festival in Teheran ontving Dries de prijs in januarie 2018 voor ‘beste internationale performance’. Over videowerk Guilty Landscapes schreef de jury onder meer dat het oproept tot een dialoog in de kunsten. Guilty Landscapes is een interactieve video-installatie waarbij de bezoeker in direct contact staat met een ander die zich bevindt in een vermeend ‘schuldig landschap’, een plek die we doorgaans alleen op het nieuws zien. In 2016 maakte Verhoeven een serie van vier van deze landschappen. De derde episode, getiteld ‘Homs’, werd vorige week op het theaterfestival in Teheran getoond.
